Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 lipca 2014r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Tomasz Skowron

Protokolant Małgorzata Pindral

po rozpoznaniu w dniu 8 lipca 2014r.

sprawy J. H.

obwinionego z art. 96§3 kw

z powodu apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Lubaniu

z dnia 9 grudnia 2013r. sygn. akt II W 673/13

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uniewinnia obwinionego J. H. od zarzucanego mu czynu;

II.  kosztami w sprawie obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 260/14

UZASADNIENIE

J. H. został obwiniony o to, że:

od dnia 17.12.2012r. do dnia 23.05.2013r. wbrew obowiązkowi nie wskazał na żądanie uprawnionego organu komu powierzył pojazd marki A. (...)do kierowania lub używania w dniu 27.06.2012r., (...) na ul. (...)w J., tj. o czyn z art. 96§3 kw .

Sąd Rejonowy w Lubaniu wyrokiem z dnia 9 grudnia 2013r. w sprawie II W 673/13:

I.  uznał obwinionego J. H. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, tj. wykroczenia z art. 96§3 kw i za to na podstawie art. 96§3 kw wymierzył mu karę grzywny w wysokości 300 złotych;

II.  na podstawie art. 626§1 kpk w zw. z art. 119 kpw oraz art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym na podstawie art. 118§1 kpw w zw. z §1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10.10.2001r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia ( Dz. U.2001.118.1269) obciążył obwinionego zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 100 złotych, a na podstawie art. 1, art. 3 ust. 1, art. 16 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (tj. Dz. U. 1983.49.223 z późn. zm.) wymierzył mu opłatę w wysokości 30 złotych.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obwiniony J. H. zarzucając:

-

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że obwiniony nie wypełnił obowiązku wynikającego z art. 96§3 kw, podczas gdy nie został skutecznie do tego zobligowany,

-

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że kierujący samochodem osobowym marki A. (...)o nr rej (...)w dniu 27.06.2013r. o godzinie 18,32 przejechał przez skrzyżowanie ulic (...)i Alei (...)w J.w chwili, gdy sygnał świetlny nadawa przez sygnalizator S-1 umieszczony przed skrzyżowaniem był koloru czerwonego, podczas gdy dołączono do akt tylko zdjęcie, z którego nie wynika w sposób jednoznaczny, że samochód przejechał na czerwonym świetle, gdyż mógł się zatrzymać za sygnalizatorem, np. z powodu awarii technicznej;

-

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, iż pismem z dnia 4.12.2013 roku obwiniony został wezwany do wskazania osoby, która kierowała w/w pojazdem, podczas gdy w tym wezwaniu straż miejska zwraca się o przesłanie „prawidłowo wypełnionego załączonego oświadczenia załączonego do kierowanej do pana korespondencji”;

-

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść, poprzez uznanie, iż obwiniony otrzymał wezwanie z dnia 4.12.2013 roku, podczas gdy obwiniony nie otrzymał tego wezwania, a zapoznał się z nim dopiero w momencie przeglądania akt po wydaniu wyroku;

-

naruszenie prawa materialnego – art. 96§3 kw poprzez uznanie, iż odpowiedź firmy (...) sp. Z o.o. z siedzibą w O. na wezwanie straży miejskiej jest zaniechaniem udzielenia odpowiedzi;

-

naruszenie prawa materialnego – art. 96§3 kw poprzez uznanie, iż J. H. był zobowiązany do wskazania komu powierzył pojazd, gdzie w rzeczywistości straż miejska nie zobowiązywała go do tego;

-

naruszenie prawa procesowego poprzez nieudowodnienie, iż J. H. nie wykonał obowiązku poinformowania o faktycznym użytkowniku pojazdu w chwili popełnienia domniemanego wykroczenia oraz udowodniono, iż J. H. ma wiedzę, kto to wykroczenie popełnił;

-

naruszenie prawa procesowego – art. 168 kpk w zw. z art. 69 kp kpws. ow. poprzez nie uznanie, że sygnalizacja świetlna na tym skrzyżowaniu jest błędnie ustawiona, i to w sposób świadomy przez straż miejską, po to aby wymuszać popełnianie rzekomych wykroczeń, a przez to wyłudzać pieniądze za te wykroczenia, o czym w szczególności o tym konkretnym przypadku powszechnie informują media i prasa, w tym telewizja (...), a co za tym idzie sąd popiera co najmniej wątpliwą moralnie działalność straży miejskiej, a powinien stać na straży praworządności;

-

naruszenie prawa procesowego – art. 16 kpk w zw. z art. 8 kpow poprzez niepouczanie obwinionego o ciążących na nim obowiązkach i o przysługujących mu uprawnieniach.

Wskazując na powyższe zarzuty, autor apelacji wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i uniewinnienie.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja obwinionego zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie wskazać należy, iż Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że J. H. jako osoba reprezentująca firmę będącą właścicielem pojazdu stosownie do art. 78 ust. 4 p.r.d. miał obowiązek na żądanie uprawnionego organu wskazać komu w dniu 10 lipca 2012 r., w oznaczonym czasie powierzył do kierowania lub używania swój samochód, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec.

Zgodzić się należy ze skarżącym, iż sąd I instancji błędnie przyjął, iż obwiniony nie wywiązał się z obowiązku wynikającego z przepisu art.78 ust4 p.r.d.

Na wezwanie Straży Miejskiej w J. obwiniony przesłał pismo z dnia 30 listopada 2012r. informujące, że firma będąca właścicielem pojazdu nie jest w stanie wskazać osoby prowadzącej pojazd w dniu zarejestrowania przez Straż Miejską wykroczenia, bowiem nie jest prowadzony ewidencji użytkowników pojazdów ( pismo k. 8 ). Następnie pismem z dnia 4 grudnia 2012r. Straż Miejska zwróciła się do J. H. o nadesłanie prawidłowo wypełnionego oświadczenia załączonego do wcześniej kierowanej korespondencji ( pismo Straży Miejskiej k. 9 ). Błędnie zdaniem sądu odwoławczego sąd rejonowy przyjmuje, iż nie odesłanie przez J. H. „prawidłowo” wypełnionego oświadczenia wypełnia ustawowe znamiona wykroczenia z art. 96§3 k.w. Wbrew stanowisku sądu I instancji obwiniony jako przedstawiciel firmy będącej właścicielem przedmiotowego pojazdu wskazał, iż nie jest w stanie podać danych osób używających pojazd krytycznego dnia. Żadne przepisy nie nakładają w takim wypadku na właściciela pojazdu podejmowania jakichkolwiek czynności wyjaśniających. W tej sytuacji zdaniem sądu odwoławczego domaganie się przez Straż Miejską w J. odesłania przez obwinionego wypełnionego oświadczenia dołączonego do korespondencji było bezcelowe, a fakt nieodesłania uznany za odmowę udzielenia odpowiedzi i tym samym za działanie wyczerpujące znamiona zarzucanego obwinionemu wykroczenia.

Zauważyć także należy, iż wykonaniem obowiązku będzie również alternatywne wskazanie osoby, która mogła kierować pojazdem w oznaczonym czasie, co może mieć miejsce wówczas, gdy kilku domowników korzysta z pojazdu, a klucze do niego znajdują się w miejscu dostępnym dla wszystkich. A w takiej sytuacji może nie dojść do ustalenia osoby, która kierowała pojazdem w określonym czasie i miejscu (por. Stefański R. A. „Prawo o ruchu drogowym. Komentarz” LEX,2008 ).

W sytuacji zatem jak w niniejszej sprawie, gdzie obwiniony potwierdził, iż pojazd uwidoczniony na zdjęciu w trakcie popełnienia wykroczenia polegającego na przejechaniu skrzyżowania na czerwonym świetle jest jednym z pojazdów używanych w firmie, której jest przedstawicielem i zawęził tym samym krąg potencjalnych kierowców tego pojazdu do pracowników i współpracowników jego firmy uznać należy, że sprostał on obowiązkowi wynikającemu z art.78 ust. 4 p.r.d.

Stąd też Sąd Odwoławczy uznał, iż J. H. w istocie nie mógł udzielić precyzyjnej informacji Straży Miejskiej kto w dniu 27 czerwca 2012 r. mógł kierować pojazdem należącym do firmy, której jest przedstawicielem. Na podstawie art. 5 § 1 pkt. 2 k.p.o.w. uniewinnił go od popełnienia wykroczenia z art. 96 § 3 k.p.o.w. uznając, iż czyn ten nie wypełnia znamion wskazanego wykroczenia.

Rozpoznanie pozostałych zarzutów zawartych w apelacji obwinionego było zbyteczne dla wydania wyroku w niniejszej sprawie ( art. 436 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.o.w. )

Kosztami postępowania natomiast stosownie do art. 118 § 2 k.p.o.w. obciążono Skarb Państwa.