Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 04 grudnia 2012r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Dorota Witek

Protokolant: Ewelina Tomoń

po rozpoznaniu w dniu 04 grudnia 2012r. w Jeleniej Górze

sprawy z powództwa U. P.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

1.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 100 000 zł (sto tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 21.07.2011r. do dnia zapłaty,

2.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 8.871, 88 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Sygn. akt I C 864/12

UZASADNIENIE

Powódka U. P. domagała się zasądzenia od strony pozwanej (...) S.A. w W. zadośćuczynienia w kwocie 100 000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 21 lipca 2011 r. oraz zasądzenia od strony pozwanej kosztów procesu, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 5 000 zł.

W uzasadnieniu wskazała, że w wyniku wypadku drogowego z dnia 1 lipca 2003 r., którego sprawca M. P.(mąż powódki) był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej, zmarł B. P., syn U. P.. Śmierć syna, z którym powódka była bardzo silnie związana emocjonalnie, spowodowała znaczne pogorszenie się jej kondycji psychicznej. Miała myśli samobójcze, utraciła energię życiową, rzadko wychodziła z domu, koncentrowała się na przeszłości. Bezpośrednio po zdarzeniu zażywała leki uspokajające i antydepresyjne. W 2011 r. zaczęła korzystać z pomocy psychiatry i psychologa, nie mogła bowiem poradzić sobie z bezsennością i niekontrolowanymi wybuchami płaczu, nad którymi nie była w stanie zapanować. Poddała się dwutygodniowej terapii w szpitalu specjalistycznym (...)w J.na dziennym oddziale (...), gdzie rozpoznano między innymi przedłużoną reakcję żałoby ewoluującą w przewlekłe zaburzenia depresyjne. Upatrując więc podstawy prawnej roszczenia w treści art. 24 § 1 k.c. w zw. z art. 448 k.c. i przywołując liczne orzecznictwo (np. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 13 lipca 2011 r., III CZP 32/11, Biul.SN 2011/7/9), wskazała, że na skutek śmierci najbliższego członka rodziny doszło do naruszenia jej dóbr osobistych w postaci prawa dożycia w pełnej rodzinie. Powyższe, zdaniem powódki, uzasadniało w konsekwencji roszczenie zadośćuczynienia.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana (...) S.A. w W. wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu.

W motywach uzasadnienia strona zaznaczyła, że odpowiedzialność gwarancyjna ubezpieczyciela była ograniczona treścią art. 34 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, który zawiera katalog zamknięty. W konsekwencji wykluczona była odpowiedzialność strony pozwanej za krzywdę wywołaną naruszeniem dobra osobistego w postaci śmierci osoby bliskiej.

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

U. P. mieszkała wraz ze swym synem B. P. oraz mężem M. P. i prowadzili gospodarstwo domowe. Z kolei drugie dziecko powódki, M. L., po wyjściu za mąż, w 2002 r. wyprowadziła się z domu rodzinnego do P. i założyła własną rodzinę.

W 2002 r. B. P.ukończył szkołę średnią i zdał egzamin dojrzałości. Następnie podjął roczną naukę w (...) (...)na Wydziale (...)w J., jednak jego celem było dostanie się na studia medyczne i zdobycie , jak ojciec , zawodu lekarza. W konsekwencji w 2003 r. ubiegał się o przyjęcie na Akademię Medyczną we W..

Powódka była z B. P. silnie związana uczuciowo i emocjonalnie. Chłopiec był bowiem dzieckiem wyczekiwanym, zaś matka przez okres pierwszych trzech lat jego życia, stale się nim opiekowała, nie wykonując wówczas pracy zawodowej. Jednocześnie więzi te zacieśniły się jeszcze bardziej po wyprowadzeniu się z domu córki powódki. U. P. skoncentrowała swoją uwagę na wychowaniu i opiece nad synem.

(dowód: zeznania świadka Z. N. – e-protokół rozprawy z dnia 4 grudnia 2012 r. od godz. 00:03:02 do godz. 00:17:50, M. N. – e-protokół rozprawy z dnia 4 grudnia 2012 r. od godz. 00:17:53 do godz. 00:23:00, M. L. – e-protokół rozprawy z dnia 4 grudnia 2012 r. od godz. 00:23:05 do godz. 00:35:08, przesłuchanie powódki – e-protokół rozprawy z dnia 6 listopada 2012 r. od godz. 00:02:25 do godz. 00:04:35).

Bezspornym było, że dnia 1 lipca 2003 r., w wyniku kolizji drogowej spowodowanej przez M. P., kierującego pojazdem marki F. (...) o nr rej. (...), śmierć poniósł B. P..

Postanowieniem z dnia 21 października 2003 r. asesor Prokuratury Rejonowej w Kamiennej Górze (sygn. akt Ds. 930/03) umorzył śledztwo w sprawie mającego miejsce w dniu 1 lipca 2003 r. na 434 km drogi nr (...) pomiędzy B., a J. wypadku komunikacyjnego spowodowanego przez kierującego pojazdem F. (...) o nr rej. (...) M. P., który naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym poprzez prowadzenie pojazdu z nadmierną prędkością znacznie przekraczającą administracyjnie dopuszczalną na przedmiotowym odcinku drogi i niedostosowaną do stanu drogi, ukształtowania terenu i warunków atmosferycznych oraz niezachowanie szczególnej ostrożności na zakręcie oznaczonym znakiem ostrzegawczym w wyniku, czego po wyjechaniu z łuku drogi w prawo stracił on panowanie nad pojazdem wpadł w poślizg i poruszając się po torze stycznym do łuku zjechał na przeciwległy pas ruchu, gdzie zderzył się z jadącym po nim autobusem marki M. (...) nr rej. (...), którego kierujący E. M. nie był w stanie uniknąć zderzenia w następstwie, czego śmierć na miejscu poniósł pasażer pojazdu F. (...) o nr rej. (...) - B. P., a kierujący tym pojazdem M. P. zmarł w wyniku obrażeń poniesionych w wypadku po przewiezieniu do szpitala, tj. o czyn z art. 177 § 2 k.k. - wobec stwierdzenia śmierci sprawcy wypadku M. P., na podstawie art. 17 § 1 pkt 5 k.p.k.

(dowód: postanowienie z dnia 21.10.2003 r. k. 15)

Bezspornym było nadto, że samochód marki F. (...) o nr rej. (...) był ubezpieczony u strony pozwanej (...) S.A. w W. z tytułu odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.

Po zdarzeniu z dnia 1 lipca 2003 r. powódka zażywała przez okres ok. półtora roku leki uspokajające i antydepresyjne. Bezpośrednio po zdarzeniu przez okres dwóch tygodni z powódką zamieszkiwała jej córka, następnie po upływie pół roku powódka na okres kolejnego miesiąca przeprowadziła się do córki. U. P.bowiem bardzo ciężko przeżyła tragiczną śmierć syna, znajdowała się w złym stanie psychicznym, była wyczerpana fizyczne, miała myśli samobójcze. Po wypadku stała się bardzo wycofana, zazwyczaj przebywała w domu, często płakała. Unikała spotkań z rodziną i znajomymi, a gdy już do takich spotkań dochodziło często była nieobecna psychicznie i nie uczestniczyła w dyskusji. Skupiła się niemal wyłącznie na sprawach przeszłych, związanych w szczególności z nieżyjącym synem. Zdarzało się, że swojego wnuka nazywała imieniem „B.”. W późniejszym okresie rozmowy dotyczące kolizji drogowej powódka przeżywała w sposób emocjonalny.

(dowód: zeznania świadka Z. N. – e-protokół rozprawy z dnia 4 grudnia 2012 r. od godz. 00:03:02 do godz. 00:17:50, M. N. – e-protokół rozprawy z dnia 4 grudnia 2012 r. od godz. 00:17:53 do godz. 00:23:00, M. L. – e-protokół rozprawy z dnia 4 grudnia 2012 r. od godz. 00:23:05 do godz. 00:35:08, przesłuchanie powódki – e-protokół rozprawy z dnia 6 listopada 2012 r. od godz. 00:02:25 do godz. 00:04:35).

U. P.bezpośrednio po śmierci syna zażywała leki uspokajające i antydepresyjne. Za namową rodziny, nie mogą poradzić sobie z bezsennością i niekontrolowanymi wybuchami płaczu, w 2011 r. powódka zaczęła korzystać z pomocy psychiatry i psychologa. Dodatkowo poddała się dwutygodniowej terapii w szpitalu specjalistycznym (...)w J.na dziennym oddziale (...), gdzie rozpoznano przedłużoną reakcję żałoby ewoluującą w przewlekłe zaburzenia depresyjne, epizod depresji o nasileniu umiarkowanym, depresyjne zaburzenia nastroju i napędu, upośledzenie aktywności złożonej, zaburzenia popędowe, tendencję do somatyzacji lęku. Powódka została poddana leczeniu farmakologicznemu, a także psychoedukacji i psychoterapii grupowej. Zalecono dalsze leczenie w poradni zdrowia (...)((...)) oraz przyjmowanie leków.

(dowód: karta informacyjna leczenia szpitalnego z dnia 28.10.2011 r. k. 20).

W maju 2011 r. powódka zgłosiła się na terapię indywidualną do psychologa, który zdiagnozował zespół stresu pourazowego jako reakcji na silne traumatyczne wydarzenie życiowe w postaci śmierci bliskiego, a wyrażający się w przeżywanych uczuciach żalu i rozpaczy. Skutkuje to nasileniem i utrzymywaniem się zaburzeń somatycznych, emocjonalnych, poznawczych, w znacznym stopniu ograniczających zdolności powódki do efektywnego funkcjonowania.

(dowód: opinia psychologiczna z dnia 10.08.2011 r. k. 21).

Powódka pismem zatytułowanym „Wniosek o likwidację szkody powypadkowej" z 15 czerwca 2011 r., doręczonym stronie pozwanej dnia 20 czerwca 2011 r., zgłosiła między innymi roszczenie o przyznanie „stosownego odszkodowania w wysokości 250.000 zł.", przy czym jego podstawy prawnej upatrywała w art. 446 § 3 k.c. W uzasadnieniu roszczenia wskazała zaś, że w ramach żądanej sumy mieści się także zrekompensowanie uszczerbku o charakterze niemajątkowym (krzywdy).

(dowód: pismo z dnia 15.06.2011 r. k. 25).

W odpowiedzi pismem z dnia 4 lipca 2011 r. ubezpieczyciel przyznał powódce odszkodowanie z tytułu pogorszenia się jej sytuacji życiowej w kwocie 30.000 złotych.

(dowód: pismo z dnia 4.07.2011 r. k. 26).

Następnie strona pozwana w piśmie z dnia z 2 grudnia 2011 r., w związku z żądaniem powódki przyznania jej zadośćuczynienia po śmierci syna, stwierdziła, iż umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy wypadku roszczenia tego nie obejmuje, co wynikało z art. 34 ust. l ustawy z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, ubezpieczeniowym funduszu gwarancyjnym i polskim biurze ubezpieczycieli komunikacyjnych.

(dowód: pismo z dnia 2.12.2011 r. k. 29).

Zgon B. P. wywołał początkowo silną reakcję kryzysową u U. P. w postaci zaburzeń stresowych pourazowych, które następnie, na skutek nawracających wspomnień, nasilenia lęku i poczucia utraty krewnego, stawały się coraz większe. Występujące zaburzenia w funkcjonowaniu emocjonalnym tj. wzmożona reaktywność na bodźce zewnętrzne, drażliwość, labilność emocjonalna, przygnębienie, apatia, poczucie bezwartościowości w znacznym stopniu wpłynęły na obniżenie jakości życia powódki. U. P. ujawnia cechy i symptomy zaburzeń stresowych pourazowych, zmiany w funkcjonowaniu emocjonalnym i osobowościowym, w szczególności o charakterze psychicznym. Zaistniałe po śmierci syna zaburzenia emocjonalne mają charakter przewlekły. Występująca przedłużona reakcja żałoby, która ma charakter nasilony, świadczy o konieczności poddaniu powódki specjalistycznemu oddziaływaniu terapeutycznemu. Leczenie zaburzeń o charakterze depresyjnym jest długotrwałe i wymaga specjalistycznych oddziaływań zarówno psychoedukacyjnych, jak i wspierających.

(dowód: opinia sądowa biegłego z zakresu psychologii M. G. k. 52-55).

Sąd zważył co następuje:

Podstawą faktyczną roszczenia była krzywda, jakiej doznała U. P. w związku ze śmiercią syna.

Bezspornym w przedmiotowej sprawie był stopień pokrewieństwa między U. P. a B. P.. Poza sporem pozostawała nadto odpowiedzialność sprawcy wypadku M. P., kierującego pojazdem marki F. (...) o nr rej. (...), który był ubezpieczony u strony pozwanej z tytułu odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.

Odpowiedzialność (...) S.A. w W. za skutki wypadku w postaci śmierci B. P. wynikała z treści art. 822 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Uprawniony do odszkodowania swych roszczeń może dochodzić bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. W okolicznościach niniejszej sprawy odpowiedzialność sprawcy opiera się na zasadzie ryzyka wyrażonej w art. 436 § 1 k.c.

Chybiony bowiem okazał się, podniesiony przez stroną pozwaną, zarzut braku jej odpowiedzialności, który uzasadniała treścią ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm. - dalej "ustawa o ubezpieczeniach obowiązkowych"), a której przepis art. 34 ust. 1 miał zawierać zamknięty katalog odpowiedzialności ubezpieczyciela.

Zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia.

Przytoczona regulacja jest wyrazem tendencji ustawodawcy, aby umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej stwarzała możliwie szeroki zakres ochrony ubezpieczeniowej zarówno ubezpieczonemu sprawcy szkody przed konsekwencjami osobistego ponoszenia odpowiedzialności cywilnej, jak i poszkodowanemu, przez zapewnienie mu pełnej kompensaty ze strony ubezpieczyciela szkody wyrządzonej przez ponoszącego odpowiedzialność cywilną sprawcę. W konsekwencji odpowiedzialność ubezpieczyciela, wbrew twierdzeniom strony pozwanej, uwarunkowana jest odpowiedzialnością sprawcy wypadku. Niewątpliwie zaś - co wynika z okoliczności, których żadna ze stron nie kwestionowała - to M. P., ubezpieczony z tytułu odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, był sprawcą przedmiotowego wypadku, w wyniku którego śmierć poniósł B. P..

Przechodząc do merytorycznej oceny niniejszego powództwa należy wskazać, że powódka wywodziła swoje roszczenie z treści art. 23 k.c., zgodnie z którym dobra osobiste człowieka, jak w szczególności zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia pozostają pod ochroną prawa cywilnego niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach. Art. 24 § 1 k.c. określa z kolei środki ochrony dóbr osobistych, wskazując, że ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny. W zakresie żądania zadośćuczynienia z tytułu naruszenia dóbr osobistych cytowany art. 24 k.c. odsyła więc do przepisów o czynach niedozwolonych, w szczególności do art. 448 k.c., w myśli którego w razie naruszenia dobra osobistego (innego niż chronione art. 445 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c.) sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia.

Przepis wymienia przesłanki i środki sądowej ochrony dóbr osobistych. Przesłankami ochrony dóbr osobistych, które muszą być spełnione łącznie, są: po pierwsze, istnienie dobra osobistego; po wtóre, zagrożenie lub naruszenie tego dobra; po trzecie w końcu, bezprawność zagrożenia lub naruszenia. Przy czym istnienie dobra osobistego (w tym określenie jego rodzaju) i jego naruszenie udowodnić musi powód dochodzący ochrony. Natomiast na tym, kto podjął działanie zagrażające dobru osobistemu innej osoby lub naruszające to dobro, spoczywa ciężar dowodu, że nie było ono bezprawne (tak wyroku Sądu Najwyższego z dnia 17 czerwca 2004 r., V CK 609/03). Dodatkowo dla ochrony majątkowej przewidzianej w art. 448 k.c. konieczna jest również wina osoby naruszającej dobro prawne.

Zgodnie z ugruntowanymi i bezspornymi poglądami katalog dóbr osobistych zamieszczony w art. 23 k.c. ma charakter otwarty i przykładowy, przy czym za dobra osobiste mogą być uznane wyłącznie te wartości, które podlegają ochronie prawnej. Dobrem osobistym, które doznało w niniejszym przypadku uszczerbku, a która na gruncie art. 24 k.c. podlega ochronie prawnej, była więź osobista łącząca powódkę ze zmarłym B. P.. Naruszenie prawa do życia w rodzinie stanowi dalece większą dolegliwość psychiczną dla członka rodziny zmarłego niż w przypadku innych dóbr, a jej skutki rozciągają się na całe życie osób bliskich.

Stanowisko takie, jak słusznie zaznaczyła powódka zyskało aprobatę w uchwałach Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2010 r., III CZP 76/10 (Biul. SN 2010, nr 10, s. 11) i z dnia 13 lipca 2011 r., III CZP 32/11 (Biul. SN 2011, nr 7, s. 9), w których wyjaśniono że dodanie art. 446 § 4 k.c. jest wyrazem woli ustawodawcy potwierdzenia dopuszczalności dochodzenia zadośćuczynienia na gruncie przepisów obowiązujących przed wejściem w życie tego przepisu. W konsekwencji sąd może przyznać najbliższemu członkowi rodziny zmarłego zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę na podstawie art. 448 k.c. w związku z art. 24 § 1 k.c., także wtedy, gdy śmierć nastąpiła przed dniem 3 sierpnia 2008 r. wskutek uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, jak to miało miejsce w niniejszym przypadku. Sąd Najwyższy potwierdził tym samym istnienie związku przyczynowego uzasadniającego wypłatę świadczenia z uwagi na naruszenie dobra osobistego. Rodzina bowiem jako związek najbliższych osób, które łączy szczególna więź wynikająca najczęściej z pokrewieństwa (czy z zawarcia małżeństwa), podlega ochronie prawnej. Dotyczy to odpowiednio ochrony prawa do życia rodzinnego obejmującego istnienie różnego rodzaju więzi rodzinnych. Dobro rodziny jest nie tylko wartością powszechnie akceptowaną społecznie, ale także uznaną za dobro podlegające zarówno ochronie konstytucyjnej (artykuł 71 Konstytucji RP), jak i na podstawie art. 23 i 24 k.c.

Ustalając jakie były skutki wypadku, a w szczególności jaki był rozmiar doznanej przez U. P. krzywdy, Sąd oparł się na wnioskach zawartych w opinii biegłego sądowego z zakresu psychologii M. G., a także na treści zeznań świadków. Podkreślić należy, że powyższa opinia nie była kwestionowana przez strony procesu, przy czym również w ocenie Sądu rzetelność wymienionej opinii nie budziła wątpliwości. Została ona sporządzona w sposób logiczny i jasny, po przeprowadzeniu badania poszkodowanej.

Z opinii biegłego sądowego - potwierdzonej nadto treścią zeznań świadków Z. N., M. N. i M. L., których relację Sąd ocenił jako wiarygodną - jasno wynika, że w przedmiotowym przypadku więź powódki ze zmarłym synem była szczególnie bliska. Matka była bowiem silnie związana emocjonalnie z chłopcem, a stosunek ten uległ jeszcze zwiększeniu z chwilą wyprowadzenia się córki z domu. Nie bez znaczenia jest przy tym fakt, iż B. P. był dzieckiem wyczekiwanym, a okres urlopu najpierw macierzyńskiego, a następnie wychowawczego trwał trzy lata, gdyż pozwoliło to na nawiązanie silnego uczucia rodzicielskiego. Należy zatem przyjąć, że prawo do życia rodzinnego i utrzymania tego rodzaju więzi stanowiło w niniejszej sprawie dobro osobiste powódki i podlegało ochronie na podstawie art. 23 i 24 k.c. W następstwie śmierci B. P. zachowanie U. P., w szczególności w funkcjonowaniu emocjonalnym i osobowościowym, uległo zmianie. Następstwa wypadku drogowego wywołały początkowo silną reakcję kryzysową w postaci zaburzeń stresowych pourazowych, w tym myśli samobójcze. Z uwagi na nawracające wspomnienia, nasilenie lęku i poczucie utraty najbliższej osoby uczucie to stawało się coraz większe. Występujące zaburzenia w funkcjonowaniu emocjonalnym w znacznym stopniu wpłynęły na obniżenie jakości życia powódki, która wycofała się i zaczęła unikać kontaktu z innymi osobami. Wykazywała wzmożoną reaktywność na bodźce zewnętrzne, drażliwość, labilność emocjonalną, przygnębienie oraz poczucie bezwartościowości. W późniejszym czasie na skutek nawracających wspomnień wykazywała nasilenia obaw, a coraz większe stawało się poczucie braku sensu życia. Powyższe, zdaniem Sądu, niewątpliwie świadczyło o przedłużonej reakcji żałoby występującej u powódki, na co słusznie wskazywał biegły sądowy. Niepewne są nadto rokowania co do okresu żałoby, leczenie zaburzeń o charakterze depresyjnym jest długotrwałe i wymaga specjalistycznych oddziaływań terapeutycznych: psychoedukacyjnych i wspierających. W niniejszej sprawie śmierć syna w sposób niebudzący wątpliwości stanowiła naruszenie dóbr osobistych powódki i uzasadniała przyznanie jej zadośćuczynienia na podstawie art. 448 k.c.

Mając powyższe na uwadze Sąd ocenił wartość zadośćuczynienia należnego U. P. na kwotę 100 000 zł, w pełni uwzględniając roszczenie powódki. Świadczenie w tej wysokości nie jest wygórowane i stanowi odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Pojęcie „sumy odpowiedniej” użyte w art. 448 k.c. choć jest niedookreślone, niemniej jednak ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być „odpowiednia” w tym znaczeniu, że powinna być - przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego - utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa.

Orzeczenie w przedmiocie odsetek ustawowych zapadło na podstawie art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 455 k.c. i w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych przyjmując trzydziestodniowy termin na wypłacenie odszkodowania licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Skoro więc powódka zgłosiła szkodę pismem z dnia15 czerwca 2011 r., doręczonym stronie pozwanej dnia 20 czerwca 2011 r., odsetki ustawowe zasądzono od dnia następnego po upływie 30 dni licząc od chwili zgłoszenia.

Mając na względzie powyższe, Sąd, na podstawie art. 448 k.c. w związku z art. 24 § 1 k.c., orzekł jak w punkcie I sentencji wyroku.

Orzeczenie o kosztach znajduje uzasadnienie w treści art. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Wobec powyższego Sąd w punkcie II wyroku zasądził od strony pozwanej jako strony, która przegrała sprawę kwotę 8 871,88 zł tytułem zwrotu kosztów procesu powódce. Na koszty te składa się opłata od pozwu w kwocie 5 000 zł, wynagrodzenie biegłego w kwocie 254,88 zł, opłata skarbowej od udzielonego przez stronę pozwaną pełnomocnictwa procesowego w wysokości 17 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w wysokości 3 600 zł. Koszty zastępstwa zostały ustalone w oparciu o przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 z późn. zm.). Sąd ustalając należne pełnomocnikowi powódki wynagrodzenie – stosownie do treści § 2 ust. 1 w związku § 6 pkt 6 wymienionego rozporządzenia zastosował stawkę minimalną dla danej wartości przedmiotu sporu.